ตามที่วงบอยแบนด์อย่างBTSและวงเกิร์ลกรุ๊ปอย่าง Blackpink นิยามไว้ K-pop – gayo – เป็นแนวเพลงเกาหลี (‘แบรนด์’ ดีกว่า) โดยที่ Instiz all-kills (การครองชาร์ต) เป็นสิ่งสำคัญและdaesang (ชัยชนะ) เป็นสิ่งจำเป็น . ด้วยสไตล์ที่เหมือนกันของอิเล็กทรอนิกป๊อปที่แพร่หลายในฮิปฮอปและอาร์แอนด์บี การตัดเย็บเสื้อผ้าแบบเย็บปะติดปะต่อ และเครือข่ายการจัดการควบคุม โปรดักชันเฮาส์และค่ายเพลงที่สลับซับซ้อน ชายหนุ่มและหญิงสาวชาวกาโยที่แต่งกายอย่างชาญฉลาด กลมกลืน และเต้นรำ
พร้อมเพรียงกัน มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่บุคลิกที่โดดเด่น (เช่น J-Hope ของ BTS, Rosé ของ Blackpink) จะเพิ่มความเป็นไปได้ในชั่วพริบตาของความเป็นปัจเจกชน
K-pop เป็นประเภทที่ติดต่อได้และมีความเป็นมนุษย์อย่างลึกซึ้งพอๆ กับที่เย็นชาและช่างคิด ละครเพลงเรื่อง “KPOP” เข้าใจเรื่องนั้น นำเสนอภาพเหมือนของข้อปลีกย่อยของวงการละครบรอดเวย์ ตั้งแต่การต่อสู้ดิ้นรนส่วนตัวและความซับซ้อนที่ก่อกวนไปจนถึงละครเพลงที่แพร่ระบาด
ด้วยการออกแบบชุดเมกะวัตต์ การออกแบบท่าเต้นที่ประณีต โครงเรื่องการแสดงภายในรายการ และโน้ตเพลงที่ฟังดูเหมือนเพลย์ลิสต์ Spotify มากกว่าเพลงจากละครเพลงทั่วไป “KPOP” จึงสง่างาม มีพลัง และโดดเด่นเป็นพิเศษ เป็นละครตลกที่แฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมที่ล้อมรอบคอนเสิร์ตและยัดเยียดความลึกลับของความหมายของการต้องการชื่อเสียง – อย่างแย่ – แล้วคว้ามันมา พร้อมความเสี่ยงและความสูญเสียทั้งหมดที่ทะลักเข้ามาบนเวที
หนึ่งในนักแสดงของรายการลูน่า – นักร้องชาวเกาหลีใต้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสมาชิกของวงเคป๊อป f(x) – รับบทเป็นซุปเปอร์สตาร์ชื่อ MwE (อ่านว่า “มูอี”) ยืม หนังสือของ Jason Kimมาใช้จริงและเอาจริงเอาจัง คุณสมบัติสองประการที่มักไม่เกี่ยวข้องกับประเภทนี้ นักแต่งเพลงฝีมือดีอย่าง Helen Park และนักแต่งเพลงร่วมของเธออย่าง Max Vernon (ซึ่งเพลงคาบาเร่ต์ร็อค “The Tattooed Lady” กำลังฉายรอบปฐมทัศน์ในฟิลาเดลเฟีย) อยู่กับคิมในเพลงฮิต (เรต G) ให้ “KPOP” ทั้งคู่ ความรู้สึกของการแสดงละครและชุดเพลงที่ฟังราวกับว่าพวกเขาถูกดึงออกจากส่วน Hitmakers ของ Variety
นอกเหนือจากเพลงแนวอิเล็กโทร-ป็อปที่มืดมนหลายเพลง (เช่น “Amerika” ที่มีรูปแบบสัมผัสแบบ
“generika” ที่กัดกร่อน) ทั้งคู่ยังเขียนเพลงเต้นรำที่มีท่วงทำนองที่ไพเราะและสนุกสนานซึ่งเลียนแบบทุกการกระตุกของซาวด์เคป็อป เพลงที่ยิ่งใหญ่เช่น “Super Star” เข้ากันได้อย่างลงตัวกับเรื่องราวที่เปล่งประกายและน่าตื่นเต้นของ MwE และด้วยวิธีที่เธอ (และในโครงเรื่องที่แยกออกมา แบรด นักร้องวงบอยแบนด์ รับบทโดย Zachary Noah Piser) นำทางผ่านเรื่องราวต่างๆ ของตัวละคร บริษัท K-pop เผด็จการชื่อ RBY Entertainment อันตรายของดาราได้กัก MwE ไว้ในฟองสบู่แห่งชื่อเสียง เธอเขียนเพลงที่อ่อนไหวและไม่ใช่เพลงเคป็อป เช่น เพลงอะคูสติก-กีตาร์ “Mute Bird” แต่รู้ดีว่า RBY จะไม่มีวันปล่อยให้เธอบันทึกเสียงเหล่านั้น
ดำเนินด้วยกำปั้นเหล็กโดย Ruby (Jully Lee) นักร้องที่เคยสร้างโอกาสครั้งใหญ่เมื่อ 20 ปีที่แล้ว “KPOP” เปิดฉากการซ้อมใหญ่สำหรับการเปิดตัว MwE ในนิวยอร์ก คอนเสิร์ตเดียวกันนี้เพิ่มเป็นสองเท่าเมื่อค่ายเพลงเปิดตัวเกิร์ลกรุ๊ป RtMIS (อ่านว่า “อาร์ทิมิส”) และวงบอยแบนด์ F8 (“เฟท”)
เมื่อ MwE หยุดทำงานระหว่างการซ้อมและเสี่ยงต่อการเปิดตัวครั้งยิ่งใหญ่ของ RtMIS สคริปต์จะเคลื่อนกลับไปกลับมาเพื่อเปิดเผยเรื่องราวเบื้องหลัง ทำให้ตัวละครที่แข็งแกร่งและประสบความสำเร็จของ MwE มีความเป็นมนุษย์อย่างมีความสุข และให้อาหารแก่ “Behind the Music” แบบเดียวกับ ปรากฏการณ์ที่ถ่ายทำโดยผู้กำกับผู้กระหายชื่อเสียง แฮร์รี (โอบี เมอร์รีลีส์)
แสดงเป็นภาษาอังกฤษเป็นหลักโดยมีเนื้อร้องและบทพูดภาษาเกาหลีเป็นบางครั้ง เพลงของละครเพลงหลายเพลง (เช่น “Bow Down”) มีเนื้อเยื่อเกี่ยวพันที่ไม่ซับซ้อนในการเล่าเรื่องของละครเพลงและเล่นเหมือนรายการวิทยุทั่วไป ตั้งใจฟังให้ดี แล้วคุณจะได้ยินไดนามิกของเรื่องราวดราม่าที่เล่นในเนื้อเพลงที่พลิกแพลงอย่างชาญฉลาดซึ่งสัมผัสชีวิตทางอารมณ์ของ MwE อย่างอ่อนโยนด้วยเพลงอย่าง “Wind Up Doll” แบรดของ Piser นักร้องลูกครึ่งเกาหลี-อเมริกันที่ถูกนำเข้ามาใน F8 ของเกาหลีโดยต้องเสี่ยงกับเพื่อนร่วมวงที่ไม่พอใจ ยังได้มอบเพลงเกี่ยวกับความยากลำบากในการปรับตัวเข้ากับชุมชนด้วยเพลง “Halfway” (ตัวละครตัวหนึ่งโหยหาความเป็นพี่น้องในขณะที่อีกตัวหนึ่งต้องการอ้างสิทธิ์ในความเป็นตัวตนของเธอทำให้เป็นโน้ตที่น่ารักในโครงเรื่องที่เกี่ยวพันกันของละครเพลง)
นักแสดงที่มีความสามารถหลากหลายโต้ตอบกันอย่างยอดเยี่ยม (และเป็นไปตามมาตรฐานความเสมอภาคของเคป๊อป) อย่างน่าเชื่อ ขณะที่หนังสือที่สดใสและน่ายินดีของคิมเปิดช่องให้เผยให้เห็นความ
credit : เกมส์ออนไลน์แนะนำ >>> สล็อตเว็บตรง100%
